Кога денес дознав дека УЈП ќе овозможи поднесување на даночни пријави по електронски пат и за физички лица, многу се израдував. Но, подоцна подобро се информирав и ништо не остана од радоста.
Не ми требаше многу време да заклучам дека ова е уште една, како што „новинарите“ би сакале да кажат, т.н. популистичка мерка.
Обработена фотографија на УЈП
Зошто? Епа, затоа што се промовира како бенефит, а всушност е дополнителен трошок.
Ако државата ми излегува во пресрет и ми го олеснува животот, во никој случај не треба да ме обврзува на трошок од ±900 ден. годишно. Најмалку што би требала да направи е да ми даде избор: прва опција – можност за бесплатна регистрација на системот со основна заштита на личните податоци и втора опција – регистрација со екстра заштита со токен, кој би се купувал. Но бидејќи системот, претпоставувам, не нуди таква можност, веднаш, до израз доаѓа неговата ограниченост. Да не спомнувам пак, дека тој е од затворен тип и дека не е дозволен увид во начинот на кој, всушност работи.
Но, добро, пред да ме обвините дека имам премногу „западњачки“ очекувања, дозволете да се доискажам.
Денес, за едно физичко лице да поднесе годишна даночна пријава по вообичаен (неелектронски) пат, треба да појде во УЈП, да земе и да пополни бесплатни формулари и да почека извесно време, за да ја предаде хартијата.
Значи, нема трошоци за токен, нема 50 денари на врата, 10 денари за формулар и сл. Впрочем, формуларите се достапни за преземање на Интернет и секој што има услови, може да си ги испечати. Единствен трошок е изгубеното време. Да, позната ми е изреката дека „времето е пари“, но во овој случај тоа сигурно нема да достигне вредност од ±900 денари, зашто едноставно процедурата не е толку сложена.
Значи, државата уште еднаш, по не знам кој пат, применува мерки заради граѓаните, од коишто како да има намера да профитира… се разбира не директно, зашто токените, колку што сум запознаен, не ги продава таа. Како и да е, искрени намери за олеснување на поднесувањето на даночни пријави преку користење на предностите од електронската комуникација, според мене, нема.
Оваа мерка повеќе ја сфаќам како понуда на избор, како текст напишан со ситни букви на телевизиските реклами, како сервис што ретко ќе се користи, првенствено зашто не е бесплатен. А, сигурен сум дека државата, доколку сакала, можела да изнајде начин и механизми и да го направи бесплатен.
За крај, еве како се работи „на запад“.